provasız yaşamlar

provasız yaşamlar

                  -hangi çocuk ister ki, zili çalarken titresin elleri

güvercinler salınır sabahları erkenden

habersizce sokulur gri gölgesinde yağmur

çocuklar konuşmuyor, dalgın ağızlarında güz

ikindiyi de çoktan unuttu bulutlar…

mevsimi geçti goncanın, güller kurudu

eskimiş külleri savurur çırpınan denize

yüzleri, ay’ın kavruk ışığında yansır aynalara

terlemiş adamları tanımaz gün akşam olunca

çiçek açmaz baharda öpmeyin kalbini

her cümlenin sonu tenhalaşıyor ah!

çocuklar sokak aralarıyla paylaşıyor hakkını

oysa en yakın arkadaşları ölü kırlangıçlar…

banu kalyoncu