kalbim

kalbim

-ve insan uyanır bazen yalnızlığın kalbinde…

İstanbul’da ağrıyan bir sokak

yürümeyen yol

denize açılan iki kapı

eşlik etti mi hiç sana?

zülfünü tarayıp rüzgâra bırakan gökyüzü

hoş geldin der mi

akşam akşam…

inceden kımıldar gemiler

ışıklar bir bir yanar

yüzer mi yakamoz sana doğru…

sonra bir tepelikten deniz kokusuna

ak saçlarına, kızıl gözlerine,

koşa koşa, güle güle

sevincinin ritmiyle

adım adım dokundun mu kalbine

anne!

seni ne çok seviyorum bi bilsen…

banu kalyoncu